Yenə ya rəb,nə gəmgindir mənim bu şad olan könlüm,
Rümuzi-eşqdən agah olub,ustad olan könlüm.

Görübdür yari əğyarə olubdur məhvi-nəzzarə,
Edibdir sinəsin parə,mənim abad olan könlüm.

Niyə peymanədən keçdin,niyə zəncirdən qaçdın?
Nədəndir çöllərə düşdün,mənim bərbad olan könlüm?

Fəraqin ruzi-məhşərdir,sərasər möhnəti-qəmdir,
O zülfün kimi dərhəmdir,mənim azad olan könlüm.

Yanar hicrində bu canım, qarışar nəva nəvayə,
Mənə rəhm eylə, a yarım ,gəzirəm dəva dəvayə.

Gözüm ol cəmalə həsrət, nədi bu bəlalı hikmət,
Düzü görsəm səni, vallah, çataram o an şəfayə.

Bu nə qüvvət bu nə qüdrət, adı məşhur –məhəbbət,
Vurulur göz, üzülür qəlb, salır insanı cəfayə.

Yolu eşqin çox əziyyət, çəkə möhnət, çəkə xiffət,
Sonu vəsl olsa gər əlbət, çatar ol şəxs səfayə.

Gələ canan, bitə hicran, ürəyim eşqdə ümman,
Hanı o dərdimə dərman, bürüyəm zərə zibayə.

Salam olsun ərzi həqqə, salam olsun əhli həqqə,
Salam olsun ol cənabə, o rəsuli Mustafayə.

Rəbbim yaradıb şövq ilə aləmdə gözəllik,
Həm sübhdə, həm zil gecə, hər dəmdə gözəllik.

Hər ləhzə sevinc axtarır insan özü, mənsə,
Tapdıqca elə hey tapıram qəmdə gözəllik.

Tənha bu gözəl dəhrdən heç zövq ala bilməz,
Arifdir o kəs ki, görür həmdəmdə gözəllik.

Xaliq nə yaratmış ,ona öz nurunu salmış,
Cəm olmuş o vaxtdan elə adəmdə gözəllik.

Tanrım demiş: Insan, məni axtar ürəyində,
Quranı oxu, orda hər ayəmdə gözəllik.

Gul acıb, qoncelenen yerde xezan fesli gelir,
Eşqimin gulşenini gor nece viran eleyir!

Ox atır, ovcuya bax, gozleri dolmuş marala!
Konlunu vurgununun gor nece şan-şan eleyir!

Min fesli-bahar, min gul açıb, etrini saçsa,
Bir qoncesi de men halı virane yetişmez.

Gunler boyu andıqca seni odlara yandım,
Yandım, bu odun zerresi min yana yetişmez.

Qaldim yene hicran siteminde esir, ey dost,
Sensiz ne tebibe, ne de dermana yetişmez.

Mən ki, doymamışdım heç vüsalından,
Mənə zülm elədi yaman ayrılıq.
Nə olardı bir gün durub yuxudan
Görəydim ki, olub yalan ayrılıq...

Biz ki, bir ruh idik iki bədəndə,
O gülüb-sevinsə gülərdim mən də,
Vüsalın bülbülü uçub gedəndə,
Daş kimi gəlbimdə qalan ayrılıq.

Kim qıydı dostların bahar elinə?
Mehriban sözünə, şirin dilinə,
Cananın sazını alıb əlinə
Əğyar mizrabıyla çalan ayrılıq.

Mən görəndə orda yaz səhəriydi,
Xoş nəfəs baharın küləkləriydi,
Açılan ağ badam çiçəkləriydi,
İndi onlardımı solan, ayrılıq!

Gün çıxar, dağların əriyər qarı,
Pozulmaz dostların əhdi, ilqarı,
Keçər ürək dərdi, könül qubarı,
Gəl etmə meydanda cövlan, ayrılıq!

Bir gün
həyatın gətirdiyi oyunlar,
hər gün yeni düyünü açmaq çabası
keçidlər
yeni sevgilər
üsyanlar
göz yaşları
çörək savaşları
batmayıb ayaqda qalmaq,
yaşamaq və yaşatmaq qovğası
intiqam almaq ehtirası
ala bilməməyin yası
artıq dözülməz olanda
tək və gücsüz uzananda qəsəbə səkilərində
Allah üzr istəyəcək bizdən
Bağışla
- deyəcək, qızım
bağışla ki,
sənə yaxşı tale vermədim
təəssüflər içində keçir ömrün
bağışla, mənim balam
- deyib hönkürəcək
Mən onu başa düşəcəyəm,
qolumu qaldırıb sarılacağam boynuna
üç dəfə yüngülcə
kürəyinə vuracağam əlimlə
eybi yox, deyəcəyəm,
Eybi yoxdur
Əlini saçlarımın arasına salıb dolacaq,
bunu belə sarışın etmədim,
bunu belə qıymadım sənə - deyəcək,
Yaxşı, belə də sevənlər oldu məni
qara saç da pis deyil - deyəcəyəm
- Peşman olmuşam,
sevdiyin pişik balalarını belə yaşatmadım
üçünü bir gecədə öldürdüm,
- Bəsdir, deyəcəyəm, üzmə özünü
başqalarının da pişikləri ölür,
hətta uşaqları ölür
Allahın boğazı qəhərlə dolacaq
daha möhkəm hönkürməyə başlayacaq
acizəm, bağışla
- təkrar-təkrar bunu hıçqıracaq
mən də ona qoşulacağam
- yaraşmaz sənə kiçilmək
bəsdir, onu sakitləşdirməyə çalışacağam,
bundan daha pis həyatlar var
narahat olma, yaxşıdır hər şey - deyib
gözlərini siləcəyəm
Allahı əfv edəcəyəm